فرار جاهلانه‌ی مغزها! 2

عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ حُمْرَانَ عَنْ أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: یُؤْتَى بِعَبْدٍ یَوْمَ الْقِیَامَةِ لَیْسَتْ لَهُ حَسَنَةٌ فَیُقَالُ لَهُ اذْکُرْ وَ تَذَکَّرْ هَلْ لَکَ حَسَنَةٌ فَیَقُولُ مَا لِی حَسَنَةٌ غَیْرُ أَنَّ فُلَاناً عَبْدَکَ الْمُؤْمِنَ مَرَّ بِی فَسَأَلَنِی مَاءً لِیَتَوَضَّأَ بِهِ فَیُصَلِّیَ فَأَعْطَیْتُهُ فَیُدْعَى بِذَلِکَ الْعَبْدُ فَیَقُولُ نَعَمْ یَا رَبِّ فَیَقُولُ الرَّبُّ جَلَّ ثَنَاؤُهُ قَدْ غَفَرْتُ لَکَ أَدْخِلُوا عَبْدِی جَنَّتِی.[1]

طبق حدیث، در قیامت، یک بنده‌ی خدا را می‌آروند که هیچ کارخیری در کارنامه‌ی اعمالش نیست جز یکی. به او می‌گویند عملت چیست؟ می‌گوید مومنی از من آب خواست تا وضو بگیرد، من هم به او آب دادم.

خدا هم به خاطر همین یک عمل صالح، او را وارد بهشت می‌کند.

با توجّه به این حدیث[2]، واقعا کسی که به دنبال سعادت است، جایی بهتر از جوامع شیعی پیدا می‌کند؟!

(این سوال رو جدّی می‌پرسم، آیا کسی که هدف دینی دارد، جایی بهتر از جوامع شیعی پیدا می‌کند؟

همچنین عموم افراد را در نظر بگیرید، چون ممکن است عده‌ی خاصی برای خدمت به همین جامعه‌ی شیعی، از آن خارج شوند.)